Filosofi kuda

Katuranggan jaran

            Tembung jaran saka ingseding tembung ajaran, tegese diajar. Lugune aran kuda, turangga, haswa, wajik lan aran liyane maneh.

            Mulane aran jaran, sebab kuda iku dhasare kasinungan lantip lan kawaskithan, bisa niteni lan weruh watak kekarepane kang ngingu, utawa weruh begja cilaka lan kadadeyan kang bakal linakon dening kang ngingu ing sadurunge kalakon.

            Dadi tembung ajar ing kono, karepe : malah kang ngingu kang kudu ajar meruhi watak wantu lalageyan kekarepaning kudane, ateges : weuh-wineruhan, turut-tinurutan, iya iku kang aran manunggale kang nunggang lan kang den tunggangi.

            Yen wis jumbuh mangkono iku, yen ditunggangi (dititihi) kuda mau bisa nampa karepe kang nunggangi sarana sasmita obahing tali, obahing sanggawedi utawa ingsad-ingseding bokonge kang nunggangi,. Dene kang nunggang iya kudu prayitna marang leladaning kuda, sebab iku mawa karep kang wigati utawa sasmita kang ora kena disepelekake. Dadi satemene kang ajar iku malah kang nunggang, dudu kudane. Dene yen kang nunggang (kang nginggu) wus gambuh temenan. Kuda mau kudu mangerti marang kekarepane kang nunggung mung sinasmitan saka ciptaning penggrahita.